maandag 27 juni 2011

De anderen

In een vorig blog schreef ik over het liedje "Snoepwinkeltje" en alhoewel wat laat, bedank ik @hikibobo voor de toezending van de link op "Liedjeskist", waar de noten te lezen én te horen zijn. Link!

Wat ken ik veel van die liedjes. Ik heb op een leerzame kleuterschool gezeten blijkt wel. Roodkapje, van de Nederlandsch Hervormde Gemeente.

Ik stond daar een maand of wat geleden voor de poort, in een kleine file op de Overtoom in Amsterdam. Op weg naar het Vondelpark voor een ontmoeting met een oud-klasgenoot van de lagere school. A walk down memory lane.
In gedachten hoorde ik ijle kinderstemmen liedjes zingen als " zakdoekje leggen, niemand zeggen" en bedacht dat al jong een beroep werd gedaan op je inlevingsvermogen voor later. Er wordt veel gedanst bij die liedjes.

Neem een liedje als 'k moet dwalen': er komt een kleine springer in het veld, hij zwaait met zijn hoed en stampt met zijn voet en er wordt gedanst.
Of : "Joepie joepie is gekomen, heeft mijn meisje weggehaald". Meer vrouwen dan kerken placht mijn moeder te zeggen als er iets verkeerd liep met een meisje, dat met een ander ging.

Een opa van een vriendinnetje kenmerkte mij als iemand die dansend door het leven ging. Zorba de Griek, zei hij, want ik was nogal actief bij een folkloristische dansgroep.
Toen ik in West-Afrika werkte vroeg een bezoekend lid van de Raad van Bestuur aan mijn vrouw wie die Jesus Christ Superstar was met dat lange haar. Ik dus.
Dans dus alsof niemand je ziet en zing alsof niemand het hoort, en lach wanneer je iemand tegenkomt.

Later maakte ik kennis met de uitspraak "You can't have your cake and eat it", maar daar zag ik de wijsheid niet altijd van. Word je wat ouder dan ga je er wat minder tegen in, maar de weerbarstigheid blijft.

Als het dan toch soms anders uitpakt dan je verwacht, hoor ik die andere ijle kinderstemmen van later "You can't always have what you want, (but if you try..)." Luister maar. Zing mee

Uiteindelijk ben ik toch nog aardig terechtgekomen en die middag op het terras van het Filmmuseum was een prettig moment van terugkijken en reflecteren met een oude vriend. Dag Hans.

Een goed boek is nooit weg..

Heere Heeresma is gisteren overleden. Hij heeft vanaf 1954 tot 2006 onafgebroken geschreven.
Het obligate boek Han de Wit gaat in ontwikkelingshulp werd genoemd als een belangrijk werk van zijn hand, evenals de Zwaarmoedige verhalen voor bij de centrale verwarming, en de verfilming van beide boeken.

Een dagje naar het strand werd opnieuw verfilmd in 1984 door Theo van Gogh, en Geef die mok eens door, Jet! door Frans Weisz in 1975.
Zijn boeken Een jongen uit Plan-Zuid en Kijk, een drenkeling gaat voorbij, sloten het af met een beschrijving van zijn jeugdherinneringen.

Bij de grote verhuizing 5 jaar geleden heb ik ook de boeken van Heeresma verkocht, en daar zaten tot mijn spijt achteraf de boeken Gelukkige paren, Een hete ijssalon en Geschoren schaamte ook bij.
Die behoorden bij de collectie erotica en boeken voor bij de open haard.
Geschreven in duidelijke taal, zoals Heeresma dat voorstond in zijn manifest voor leesbare teksten.

Sommige stukken tekst blijven je bij.
Uit mijn hoofd: "Haar kreten van wellust waren huizen ver te horen, maar de kranen draaiden, schepen voeren af en aan en in het hele land werd export gepleegd."

Mocht u een boek van Heere tegenkomen, bemachtig en lees het.