Wat ken ik veel van die liedjes. Ik heb op een leerzame kleuterschool gezeten blijkt wel. Roodkapje, van de Nederlandsch Hervormde Gemeente.
Ik stond daar een maand of wat geleden voor de poort, in een kleine file op de Overtoom in Amsterdam. Op weg naar het Vondelpark voor een ontmoeting met een oud-klasgenoot van de lagere school. A walk down memory lane.
In gedachten hoorde ik ijle kinderstemmen liedjes zingen als " zakdoekje leggen, niemand zeggen" en bedacht dat al jong een beroep werd gedaan op je inlevingsvermogen voor later. Er wordt veel gedanst bij die liedjes.
Neem een liedje als 'k moet dwalen': er komt een kleine springer in het veld, hij zwaait met zijn hoed en stampt met zijn voet en er wordt gedanst.
Of : "Joepie joepie is gekomen, heeft mijn meisje weggehaald". Meer vrouwen dan kerken placht mijn moeder te zeggen als er iets verkeerd liep met een meisje, dat met een ander ging.
Een opa van een vriendinnetje kenmerkte mij als iemand die dansend door het leven ging. Zorba de Griek, zei hij, want ik was nogal actief bij een folkloristische dansgroep.
Toen ik in West-Afrika werkte vroeg een bezoekend lid van de Raad van Bestuur aan mijn vrouw wie die Jesus Christ Superstar was met dat lange haar. Ik dus.
Dans dus alsof niemand je ziet en zing alsof niemand het hoort, en lach wanneer je iemand tegenkomt.
Later maakte ik kennis met de uitspraak "You can't have your cake and eat it", maar daar zag ik de wijsheid niet altijd van. Word je wat ouder dan ga je er wat minder tegen in, maar de weerbarstigheid blijft.
Als het dan toch soms anders uitpakt dan je verwacht, hoor ik die andere ijle kinderstemmen van later "You can't always have what you want, (but if you try..)." Luister maar. Zing mee
Uiteindelijk ben ik toch nog aardig terechtgekomen en die middag op het terras van het Filmmuseum was een prettig moment van terugkijken en reflecteren met een oude vriend. Dag Hans.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten