Weer even terug

Na vier maanden gedoe en gedaan en vier chemokuren verder zit ik vandaag in de Daniel den Hoed voor een CT-scan die al lang had moeten plaatsvinden. Maar, zoals de oncoloog gisteren aan de telefoon zei, ik was in een vacuüm gevallen en ze waren me even kwijtgeraakt.
Dat had ik al in de gaten, want vorige week kreeg ik een brief van de Vrienden van het Erasmus, die memoreerde dat ik als(ex-)patiënt wel tevreden zou zijn: of ik even als blijk van waardering 35 euri stort als steun voor het kankeronderzoek. Dat heeft even matschudding gegeven, zoals ze in Amsterdam zeggen.

De waarnemend huisarts die ik vorige week sprak taxeerde mij als iemand die moeilijk de leiding uit handen geeft. Dat had ze snel door in een gesprek van 15 minuten. Mijn huisarts hing zodra hij wist dat ik behandeld werd al aan de telefoon om te horen hoe het ging en om mij te verzekeren van zijn steun.

Goed, van zuster Petra hier ter plekke een brilletje te leen gekregen en van ' Daan' een laptop, want het wordt vier uur spoelen met Naci 0,9%, scannen en weer vier uur spoelen. Morgen is het moment dat de dokter mij gaat vertellen of men de behandeling voortzet.
Een moment om te bloggen, iets waar ik sinds ons vertrek uit Spanje geen lust meer in had.

Om het maar duidelijk te zeggen: ik heb geen uitzicht op herstel, we zijn de levensverwachting aan het oprekken. Een lever herstelt zich niet, je kunt alleen de schade beperken, maar dat gaat ten koste van de andere organen. Bloedlichaanpjes worden wel weer aangemaakt, maar je nieren kunnen er slecht tegen.
Dus eens komt het moment dat je moet kiezen tussen verdere vernietiging van de kwade cellen en de goede cellen. So far, so good vind ik, maar het team fronst inmiddels de wenkbrauwen.

Ik heb geen pijn, alleen maar een chronische vermoeidheid, die na 2 weken na een kuur weer minder wordt.
In de vierde week voel ik me weer in staat om pluggen in de muur te slaan en railtjes op te hangen en dingen te doen. Dat is nu dus.
Andere bezigheden zijn voorbereiden op er niet meer zijn, dus papieren ordenen, muziekvoorkeur aangeven en samen praten over wat komt en voorbijging.

Tot zover dit tussenbericht. Om kale plekjes te vermijden heeft mijn zoon van de zomer mijn hoofd kaalgeschoren, en wat denk je, ik krijg er grijs-blonde donshaartjes voor terug. Mijn wenkbrauwen leven ook nog, verdere haargroei is verdwenen, dus dat scheelt weer bij het scheren.

U bent even bij, als ik trek heb doe ik weer een blogje. Intussen twitter ik weer sporadisch, dus zolang u me leest ben ik er nog. Man lebt.

Maarten

Zonder verder commentaar, de schepper schept.
Die @esceedee weet elke keer weer de juiste sfeer te vangen.

Couleurs

Een liedje dat al wat langer in mijn hoofd rondzingt, dat krijg je er van als je op Spotify de liedjes van vroeger terugzoekt. Klik maar.

Guy Béart – Couleurs, Vous Êtes Des Larmes


Dors mon enfant, c'est déjà l'heure
Ça ne sert à rien que tu pleures
Dans tes yeux couleur d'arc-en-ciel 
Il y a es larmes de sel
Couleurs vous êtes des larmes
Couleurs vous êtes de pleurs
Elle est en couleur mon histoire
Il était blanc elle était noire
La foule est grise alors
Il y aura peut-être un mort
Couleurs vous êtes des larmes

Onzalige Bossen

Het leven loopt nu eenmaal niet zoals je denkt dat het zal lopen. Zo voel je je een hoeder en zo ben je zelf aan de beurt.

We blijven positief en geven voor de diepere gedachte een filmpje mee van de befaamde Daan Modderman. Prettig weekend.

On air

Op de Britse tv loopt een serie over het dagelijks leven in een Spaans ziekenhuis. Schijnt zeer populair te zijn.
En wat blijkt? Die opnamen gebeuren al drie jaar in de Clinica waar ik pas nog was voor mijn ogen. En verleden week voor een onderzoek.
Terwijl ik op de afdeling Urgencia lag te wachten op de chirurg, speelden zich in de box naast mij (matglazen wanden) tafereeltjes af.

Aan de ene kant zaten zo te horen een paart artsen en verplegers in het Spaans, Engels en Nederlands te praten over weekendtripjes naar Ibiza, Tenerife en Sevilla.
Aan de andere kant schoven wat verpleegsters heen en weer en kwam een verpleger een stel krukken uit mijn box halen, met de vraag hoe die in het Engels heetten. Crutches. Juist.
Een cameravrouw verscheen, terwijl ze een ouder echtpaar filmde; na beëindiging van het shot kwam er een rolstoel aangeschoven.  Daar ging ze inzitten en werd ze rugwaarts voortgetrokken terwijl ze de patiënt met crutches filmde.

Ik volgde het ploegje en kwam zodoende langs de wachtkamer. Daar hing in drie talen een dienstmededeling. Die lees je dus alleen als je in de wachtkamer komt.
Mocht je binnengebracht worden via de ambulance-ingang dan lees je de info niet. Dikke kans dat je in je blootje gefilmd wordt zonder dat je het weet. De Oerlemans methode, maar dan anders.

Straks

De lentewilg
ruist voorover en
fluistert  dat je
nog even moet blijven.
De zwanen komen 
wat later.

De vlo en de Harley

Moppen onthoud ik maar moeilijk, maar dat is geen probleem, want de meeste moppen van vroeger komen vanzelf weer langs.
Eén van de moppen die ik wel onthouden heb stamt uit de tachtiger jaren van de vorige eeuw (jee Bo, wat ben je oud!).

Na een drukke beursdag in Kanton zaten we met een aantal Nederlandse deelnemers uit te blazen in de lobby van ons hotel. In het gezelschap ook een jonge stagiair uit Oostzaan die voor het eerst mee was naar het buitenland. Hij mengde zich niet in de gesprekken maar luisterde aandachtig toe, want er moest geleerd en opgestoken worden.
Ook bij de diverse sterke verhalen en moppen had hij weinig bemoeienis. Alleen op één moment hebben we hem gehoord.

Willekeurig spook, geen relatie tot verteller.

Er komt een vlo  's winters kleumend en rillend een bar binnenlopen, die handenwrijvend om een warme grocq vraagt. "Koud, ik heb het koud".
Iemand aan de bar draait zich om en zegt dat hij de volgende keer als het buiten koud blijft maar op de poes van een vrouw moet springen, dan blijft hij wel warm. Goed idee, denkt de vlo.
De volgende avond in dezelfde bar komt dezelfde vlo weer klappertandend binnen. "Koud, ik heb het koud", roept hij weer.
De mier van de vorige avond kijkt hem aan en zegt: "Wat heb ik je nou verteld? Je hebt niet opgelet".
"Jawel",  zegt de vlo, "ik heb gisteravond precies gedaan wat je gezegd hebt, maar toen ik vanmorgen wakker werd zat ik in de snor van een haastige motorrijder".

De stagiair begon na vijf minuten, toen we nog een rondje bestelden, ineens ontzettend te giechelen en rolde snikkend van het lachen uit zijn stoeltje. Hij had hem ook door. Heerlijke tijd.