donderdag 10 oktober 2013

Weer even terug

Na vier maanden gedoe en gedaan en vier chemokuren verder zit ik vandaag in de Daniel den Hoed voor een CT-scan die al lang had moeten plaatsvinden. Maar, zoals de oncoloog gisteren aan de telefoon zei, ik was in een vacuüm gevallen en ze waren me even kwijtgeraakt.
Dat had ik al in de gaten, want vorige week kreeg ik een brief van de Vrienden van het Erasmus, die memoreerde dat ik als(ex-)patiënt wel tevreden zou zijn: of ik even als blijk van waardering 35 euri stort als steun voor het kankeronderzoek. Dat heeft even matschudding gegeven, zoals ze in Amsterdam zeggen.

De waarnemend huisarts die ik vorige week sprak taxeerde mij als iemand die moeilijk de leiding uit handen geeft. Dat had ze snel door in een gesprek van 15 minuten. Mijn huisarts hing zodra hij wist dat ik behandeld werd al aan de telefoon om te horen hoe het ging en om mij te verzekeren van zijn steun.

Goed, van zuster Petra hier ter plekke een brilletje te leen gekregen en van ' Daan' een laptop, want het wordt vier uur spoelen met Naci 0,9%, scannen en weer vier uur spoelen. Morgen is het moment dat de dokter mij gaat vertellen of men de behandeling voortzet.
Een moment om te bloggen, iets waar ik sinds ons vertrek uit Spanje geen lust meer in had.

Om het maar duidelijk te zeggen: ik heb geen uitzicht op herstel, we zijn de levensverwachting aan het oprekken. Een lever herstelt zich niet, je kunt alleen de schade beperken, maar dat gaat ten koste van de andere organen. Bloedlichaanpjes worden wel weer aangemaakt, maar je nieren kunnen er slecht tegen.
Dus eens komt het moment dat je moet kiezen tussen verdere vernietiging van de kwade cellen en de goede cellen. So far, so good vind ik, maar het team fronst inmiddels de wenkbrauwen.

Ik heb geen pijn, alleen maar een chronische vermoeidheid, die na 2 weken na een kuur weer minder wordt.
In de vierde week voel ik me weer in staat om pluggen in de muur te slaan en railtjes op te hangen en dingen te doen. Dat is nu dus.
Andere bezigheden zijn voorbereiden op er niet meer zijn, dus papieren ordenen, muziekvoorkeur aangeven en samen praten over wat komt en voorbijging.

Tot zover dit tussenbericht. Om kale plekjes te vermijden heeft mijn zoon van de zomer mijn hoofd kaalgeschoren, en wat denk je, ik krijg er grijs-blonde donshaartjes voor terug. Mijn wenkbrauwen leven ook nog, verdere haargroei is verdwenen, dus dat scheelt weer bij het scheren.

U bent even bij, als ik trek heb doe ik weer een blogje. Intussen twitter ik weer sporadisch, dus zolang u me leest ben ik er nog. Man lebt.