woensdag 29 februari 2012

Tikgeit

Schrijven is eigenlijk het leukst op een typemachine waarop je met kracht de toetsen moet aanslaan. Een perfect instrument om woest of vinnig op te tikken. Je woorden kregen wat meer nadruk in je gevoel en als je eenmaal in de flow zat ging je maar door.
Het lastige was dat mijn pinken niet genoeg kracht hadden - van mijn 10-vingerig typen zijn er nu nog 5 vingers echt bezig als ik wat schrijf. 

Als redacteur van een verenigingsblad kon ik mijn plezier niet op, ook omdat we vaak om kopij moesten bedelen bij de leden. en dus zelf het blad maar vulden.
De wisselende redactie verzorgde de kopij, tikte die meestal al improviserend op een stencil en zag na het stencilen pas dat er tikfouten waren gemaakt. Veel gelachen, veel gepraat.

Dat stencilen had ik me al eigen gemaakt door als bureauambtenaar B /correspondent rond te zwerven door het gebouw van het Gemeente-energiebedrijf,
Niet het laagst in rang, maar wel de jongste op een afdeling met alleen maar mannen; soms net zo vervelend als die ene jongensklas die ik meemaakte op de middelbare school, waardoor ik prompt bleef zitten.

Bij het GEB was een kantine met uitstekende kroketten voor een kwartje, een huisdrukkerij met stencil- en klein-offset mogelijkheden én een fotostudio in de catacomben.
Regelmatig kwam ik in de studio en donkere kamer om interne post af te leveren; je blijft hangen, mag wat met een platencamera doen en dompelt wat afdrukken in de ontwikkelaar en het stopbad. Foto- en dokales in de praktijk.

Uiteindelijk  lid geworden van de eigen fotoclub, nadat ik mijn eerste echte reflexcamera had aangeschaft. Een Praktica-IV, want een Pentax zoals de Beatles hadden kon ik van mijn salaris niet betalen.

Het tikken van brieven bestond uit briefjes aan huiseigenaren en huurders, met de melding dat de elektrische of gasinstallatie was afgekeurd. Aan de hand van de inspectierapporten werd men gemaand om de boel te herstellen volgens NEN 1010: loshangende bedrading was het meest voorkomend item.

De lantaarnpalen in Amsterdam hebben een nummer. eens per half jaar was een sectie van de stad aan de buurt om het nummer overgeschilderd te krijgen. Er moesten dus schilderlijsten worden getikt op een stencil, elke keer opnieuw, want na 2 jaar was de boel gewijzigd en/of verplaatst, dus de oude stencils waren vaak niet bruikbaar.
Ook al niet omdat die waar mogelijk al een keer waren hergebruikt, gelardeerd met rode correctievloeistof, nadat de letters waren dichtgewreven met je nagel of met de bolle kant van een paperclip.

Dat tikken van die lijsten nam redelijk wat tijd in beslag en was mijn taak.  Paal B341, groep A, t/o Weesperzijde 78. En nog iets, maar dat ben ik vergeten.
En dat alles op een Olympia, grijs-groen gekleurd in dezelfde kleur als de buro's.

Het werd al wat minder met de komst van de IBM Selectric (met het bolletje), hoewel die nog wel 'ping' deed bij het einde van de regel. Het voordeel was dat ik weer 10 vingers ging gebruiken.

Een mooi alternatief voor hard tikken was de telex, zeker op de oudere modellen; maar ook bij de komst van de geintegreerde electronica bleef  het meppende geluid van de letterarmen. Als je een ponsbandje had gemaakt kwam de herrie in volle snelheid weer langs.
Over de laptop zullen we het maar niet hebben, 1 mep teveel en je toetsjes liggen op het bureau.


 
En wat zien we dan nu? Een los toetsenbord in oude stijl, met kunstleer bekleed, met ronde chroomomvatte toetsen voor het ouderwetse gevoel.
Inclusief feel and sound. Gezien op een site voor VIP's en CEO's. Alsof die geen secretaresse hebben. Hebbon!




Op mijn posterous-site (rechtsboven in de kop of hierr) heb ik nog wat foto's neergezet van de heren bureauchef en adjunct-bureauchef alsmede een hoofdklerk.
Ik had slechts klerkenbevoegdheid, maar om te promoveren tot klerk moest er eerst iemand plaatsmaken dan wel doodgaan. Ik ben er maar weggegaan na 2,5 jaar, ik was niet gemaakt voor ambtenaar, al heb ik er veel opgestoken van administratie, dat wel.


Rose (III)

U heeft vandaag vast wel tijd om wat aan het persoonlijke blog te doen, want het is tenslotte een schrikkeldag. Gevonden tijd zogezegd. Sla een bladzijde om in het grote boek en verstrooi uw gedachten.
Doe ik weer wat tekeningen over Rose en Vicki the Biker.

*klik voor groot


dinsdag 28 februari 2012

Happiness IV

Een taartje of een cupcake, een muffin of een churro gedoopt in warme chocolade.
Daarom maar weer even een lekkermakertje voor het nodige happiness-gevoel.


Zelf heb ik vanmiddag gevulde koeken gekocht, nadat ik gisteren mijn haar weer naar level marinero heb laten knippen. Ik leek Schubert wel met die lokken. Daar is het hier te warm voor.

zaterdag 25 februari 2012

Rose is Rose

Vandaag een tweede aflevering van Rose, die een romantisch huwelijk heeft met Gumbo, maar ook kampt met haar alter ego Vicki the Biker.
Volgende keer meer, met een link naar de 'verdwenen' website.

'klik voor groot'

vrijdag 24 februari 2012

Arnie

De overwintering van Arnie Oerlemans op Nova Zembla, de ontbering met de ijsbeer en de worsteling met een eskimovrouw, dat alles heeft de blik van de producer danig vertroebeld.

Gisteravond toonde hij in Nieuwsuur een typisch 'ach meid, je snapt het niet'-gezicht door scheefhangend en half afgewend gezicht, de hagelwitte pepermunttanden ontbloot en opeengeklemd, te betogen dat er niets werd opgenomen.

Dat wil zeggen, men keek mee, maar had de netheid om de patiënt naderhand te vragen of het verwijderen van een onomschreen object uit een getoond lichaamsdeel mocht worden uitgezonden. Er was dus wel opgenomen, maar dat toegeven wilde geen van de heren aan tafel.
Dit ondanks de eerdere uitspraak van de VU: "Er werd meegekeken via de regiekamer op het moment dat er niet werd opgenomen, en In sommige gevallen werd al gefilmd voor toestemming was gegeven. Van het schenden van het beroepsgeheim was volgens het hoofd van de spoedeisende hulp en de VUmc-voorzitter echter geen sprake."

Voorzitter RvB Mulder van het VUmc betoogde dat er zorgvuldig was gehandeld en dat het een waardevolle inblik gaf in het reilen en zeilen van de afdeling eerste hulp.
Follow the money, had presentatrice Marielle Tweebeeke kunnen zeggen, die wat mij betreft alles overtrof qua voorgangers en collega's. Arnie krijgt geld van RTL, verkoopt zijn serie verder wereldwijd zie de site en ook de VU heeft niet voor niets 'inzicht' gegeven.
Arnie is klaarblijkelijk gek op doktertje spelen, de film 'Er komt een vrouw bij de dokter' deed hij ook al na de docu ' Octomom' bij SBS over een moeder van een achtling. En 'Obese' niet te vergeten.


De voorzitter zei ook nog dat hij met anonieme klachten niets kon. Ook niet met anonieme patiënten, maar die hadden toestemming gegeven. Dat die klagers ook voor de rest van dit jaar graag prettig willen blijven worden behandeld in de VU drong niet tot hem door.
Het was Joseph Goebbels die als eerste anonimiteit (in de pers) verbood, want anders geen controle.

RTL-producer Galsjaard was niet aanwezig, die had het te druk met reacties te turvenn na de vervroegde 1e uitzending van de srie; voorzitter Mulder had hiervoor toestemming gegeven, waarschijnlijk vanwege het contract en het aangekondigde onderzoek door de Inspectie inzake schending van het beroepsgeheim

Gelukkig had de regie-assistente een witte jas aan met een Arnie-logo, dus de patiënten werden niet misleid. Je zal maar in nood binnnenkomen en je verhaal vertellen, terwijl 8 man in de regiekamer gnuivend je lichaam bekijkt.
'Leuke tietjes, lijkt mijn buurvrouw wel' "Doe mij straks even een thuiskopietje van die dikke van gistermorgen'.

Ook interessant wordt de discussie als er bij die 165 ja-zeggers iemand is die te horen kreeg dat hij ogenblikkelijk moet stoppen met roken en volgende week voor een intensieve check moet terugkomen.
Werkgever, verzekering en hypotheekbank zullen al de nodige risico's incalculeren. Want mensen zijn moeilijk tegen zichzelf te beschermen, daar heb je een integere arts voor nodig.
Niet Arnie. Van zo'n man zou je toch ook geen tweedehands auto kopen?


donderdag 23 februari 2012

Rose I

Er bestond een mooie stripserie over de lotgevallen van Rose/Vicki, het relaas van een huisvrouw met een wens, een man en vrienden, het kind is clever en ook de kat is niet dom.
Omdat de site van de originele verzamelaar even 'zoek' is, hierbij een proefje van de humor. Er is meer en u kunt klikken voor groot.


Pauliana

De vier ov-bedrijven/aandeelhouders die geld hebben geïnvesteerd in de ov-chipkaart, willen hun geld terugzien. De NS, RET, GVB en HTM vragen in totaal 164 miljoen euro terug, plus een extra 7 tot 10 procent. Dat staat in het Financieel Dagblad.



Volgens de aandeelhouders kan TLS zichzelf bedruipen.

Het ruikt een beetje naar 'mijn geld terug voordat de curator ingrijpt'.

Volks


In het AD lees ik dat Thijs Römer dagelijks zijn gestorven opa Piet spreekt. Niet via Char, maar gewoon in zijn hoofd.

Dat kan ik nog wel volgen, als ik wat voor me uit mijmer hoor ik soms ook de stem van mijn vader, alleen geeft die geen adviezen. "Je bekijkt het maar, je bent nu oud genoeg", zou hij zeggen, "dat je mijn ring draagt is voldoende."
Hij zou morgen 100 jaar zijn geworden.

Maar wat lees ik dan? (vieze woorden alert!) Ik citeer de krant en Thijs:

Als herinnering aan zijn opa draagt Römer de geldclip van zijn opa bij zich:
"Een gouden exemplaar in de vorm van een piemel met ballen. Dat paste mijn opa.
Altijd in voor een platte grap, koning van de scheldwoorden en een onorthodoxe
manier van uitdrukken. Ik ga even een gevulde koek in mijn kut slingeren, zei hij.
Het is een manier van praten uit de Jordaan, dat volkse. Ik vind het mooi via hem
daarmee in aanraking te hebben gestaan."
unquote

Als er één ding was waar je als Jordanees een draai om je oren voor kreeg was wel het gebruik van onoirbare woorden als bovenvermeld, Thijs. En vloeken.
Die kreet is helemaal geen manier van praten uit de Jordaan. Het is gewoon een ordinaire uitdrukking.die mij niet bekend was en nergens op slaat.

Het gebruik van ziektetermen was vroeger gebruikelijker . Op de eerste grammofoonplaat van Johnny Jordaan fungeerden familieleden van de zanger als koor.
Wij mochten als kinderen in het begin niet luisteren als die gedraaid werd, want als de plaat is afgelopen klinkt het bij het wegsterven van de muziek uit het koor een hartgrondig 'typhushoer'. Daar was de tering niets bij.

Maar schuine woorden zeggen? Een klap voor je kanis kon je krijgen.

vrijdag 17 februari 2012

Hoe zou het nu zijn met..

geknipt en gebruikt - Bejaarden moeten betalen voor ommetje

Bewoners van de tien verpleeghuizen van ZINN, met vestigingen in Groningen, Hoogezand en Haren, moeten voortaan betalen voor een blokje om. Als de bewoners samen met een van de medewerkers een ommetje willen maken kost ze dat 15 euro. Dat meldde directeur Wil Koopmans van ZINN in juni 2010.

Ook voor een uitgebreide douchebeurt of een uurtje zwemmen moeten de bewoners in de buidel tasten. Douchen kost 21 euro en voor zwemmen moeten ze 42 euro op tafel leggen.
Volgens de directeur heeft ZINN zelf geen geld voor deze extraatjes, zoals ze het noemt. De extra's worden verzorgd door de medewerkers van ZINN, die daarvoor extra uren kunnen declareren.

Koopmans vindt niet dat de maatregel te ver gaat en ten koste gaat van minder bedeelde bewoners. „Sommige mensen gaan toch ook vaker op vakantie dan anderen?“

Tja
Ik begrijp nog steeds niet waarom er extra moet worden gedeclareerd door personeel dat op de loonlijst staat. Die werken toch gewoon van 9 tot 5? Neem je toch wat leerlingen aan? Oh wacht, kan niet, heeft oorzaken en schept problemen.

Behalve een weerwoord dat alleen de basisbehoeften worden vergoed door de zorgkantoren (CVZ?) en dat we niet meteen op de hoge vergoedingen voor directieleden en management in de zorg moet afgeven: nooit meer iets over gehoord.

Geen duiding over basisbehoeften en wie die bepaalt, alleen maar zeggen dat de familie ook een verantwoordelijkheid heeft.
Als je oud en behoeftig, zonder naasten, in een verpleeghuis woont, mag je dus dankbaar zijn dat er basisbehoeften zijn. Dat zijn de behoeften waarvoor geld gefourneerd wordt.

Het moest mij even van het hart, deze oude notitie. Er zijn columns over volgeschreven, maar ik denk alleen maar dat als ik op mijn 86e dood ga dat zittend in mijn eigen stoel doe, thuis.

Anil Ramdas

We zijn weer een markant figuur kwijt: Anil Ramdas. Onderhoudend en controversieel. Helaas verkoos hij het eeuwige voor het aardse.
Een goed interview met inzicht in zijn denken stond in de NRC, lees maar bij la hondaluza, die het vanmorgen al gepubliceerd had.

Bo's laatste nieuws


Ik zeg het maar even, want die burgemeesters blijven maar terugkomen in het nieuws. Een schop onder derlui derrière met max. 6 maanden wachtgeld indien men minder dan € 2000 op de rekening heeft staan, en op voorwaarde dat er elke week een sollicitatiebrief kan worden overlegd.

donderdag 16 februari 2012

Het is vandaag precies een jaar geleden dat ik begon met bloggen.
78 Berichten, voor de statistiek. Net zelf achter gekomen, op zoek of ik een bepaald artikel al had geplaatst.



Tina Modotti



En weer kwam ik wat tegen in een korte tweet van een Spanjaard (ik lees nog wel eens wat).
Over een oude revolutionair, zangeres en fotografe, Tina Modotti. Alleen maar door een strofe uit haar grafdicht van Pablo Neruda 'Un mundo marcha al sitio donde tú ibas, hermana'.

Dat werd weer ouderwets googelen en wiki doen, met als resultaat twee links San Fran en Modotti om te lezen.
De ene begint bij haar geboorte, de andere omvat haar revolutie en omstreden dood. Een mooi overzicht van foto's en links geeft Google's afbeeldingen.
Een levensverhaal met meerdere versies, dat is duidelijk.

Het gedicht van Neruda is wondermooi in taal en klank, en geeft het gevoel van het Spaans aan. Grijpbaar, maar moeilijk te vertalen zonder het gevoel te verliezen.
Een zin als 'las rutas polvorientas'. Je ziet stoffige holle veldwegen voor je, geel en warm. Ik hoop dat u er vreugde aan beleeft.
Een voorzichtige vertaalpoging heb ik gewaagd bij de laatste drie strofen, voor wat het waard is.


TINA MODOTTI HA MUERTO

Tina Modotti, hermana no duermas, no, no duermas:
tal vez tu corazón oye crecer la rosa
de ayer, la ultima rosa de ayer, la nueva rosa.
Descansa dulcemente, hermana.

La nueva rosa es tuya, la tierra es tuya:
te has puesto un nuevo traje de semilla profunda
y tu suave silencio se llena de raíces.
No dormirás en vano, hermana.

Puro es tu dulce nombre, pura es tu frágil vida:
De abeja, sombra, fuego, nieve, silencio, espuma:
De acero, línea, polen, se construyó tu férrea
tu delgada estructura.

El chacal a la alhaja de tu cuerpo dormido
aun asoma la pluma y el alma ensangrentadas
como si tú pudieras, hermana, levantarte,
sonriendo sobre el lodo.

A mi patria te llevo para que no te toquen,
a mi patria de nieve para que a ti pureza
no llegue al asesino, ni el chacal, ni el vendido:
Allí estarás tranquila.

¿Oyes un paso, un paso lleno de pasos, algo
grande desde la estepa, desde el don desde el frío?
¿Oyes un paso de soldado firme en la nieve?
Hermana, son tus pasos.

Ya pasarán un día por tu pequeña tumba,
antes de que las rosas de ayer se desbaraten;
Ya pasarán a ver los de un día, mañana,
donde está ardiendo tu silencio.

Un mundo marcha al sitio donde tú ibas, hermana
avanza cada día los cantos de tu boca
en la boca del pueblo glorioso que tú amabas.
Tu corazón era valiente.

En las viejas cocinas de tu patria, en las rutas
polvorientas, algo se dice y pasa,
algo vuelve a la llama de tu dorado pueblo,
algo despierta y canta.

Son los tuyos, hermana: los que hoy te dicen tu nombre,
los que de todas partes del agua, de la tierra,
con tu nombre otros nombres callamos y decimos,
porque el Fuego no muere

PABLO NERUDA

Stukje los vertaald:
Een wereld gaat naar de plaats waar je ging, zuster
het zingen uit je mond gaat elka dag voort
door de monden van de glorieuze mensen waar je van hield.
je hart was moedig.

In oude keukens van je vaderland, op de stoffige paden
wordt iets gezegd en gedaan
iets keert terug naar de vlam van uw gouden dorp,
iets ontwaakt en zingt.

Het zijn de jouwen, zuster: zij die vandaag jou je naam zeggen,
mensen uit alle delen van het water, de aarde vertellen,
met jouw naam, zijn andere namen stil en spreken ze
omdat het vuur niet sterft

Kwaaltjes en de rest van de week


Dit wordt een lang verhaal, jammer voor diegenen die beschikken over een korte aandachtsspanne, maar soms moet het.

Bij het doorspitten van mijn diverse notities over de afgelopen week kwam ik een hoop gedoe tegen. Bijna allemaal politiek, als ik een oudejaarsconference moest samenstellen en het liep nu tegen Kerstmis, dan zou ik dol worden van de veranderingen die zich elke dag voordoen.

Ik wacht daarom meestal even voor ik over iets actueels blog, je kan wel aan de gang blijven. Het voordeel is dat de boosheid dan een beetje bezinkt, het moet vrolijk blijven.

Een persbericht dan maar van vorige week.

"Ouderen zouden meer moeten betalen aan de gezondheidszorg. Dat schreef het College voor Zorgverzekeringen in een conceptadvies aan minister Schippers van Volksgezondheid.

Volgens het CVZ moeten ouderen zelf betalen voor de behandeling van kwalen die een logisch gevolg van veroudering zijn.
In het regeerakkoord staat dat veel voorkomende zaken als voetschimmel en een blaasontsteking niet meer in het basispakket worden vergoed.
Het kabinet wil hierdoor 1,3 miljard euro bezuinigen.
Volgens het CVZ kan dat bedrag alleen worden gehaald als ouderen meer voor zorg betalen." unquote

Of als de regering natuurlijk minder geld gaat besteden aan banken of landen die dreigen om te vallen (is dat niet hetzelfde, indirect?).

Als iets dus een logisch gevolg van verouderen is en niet meer vergoed gaat worden, zie ik met vrees de leeftijdsindicatie voor behandeling van een gebroken heup tegemoet.
De ballonnetjes hiervoor waren zichtbaar in een journaal-item, waarin een arts zijn visie gaf over het nut en onnut er van bij iemand die misschien toch gauw dood gaat. Wat is gauw?

Een blaasontsteking komt naar mijn mening voor bij alle leeftijden, maar bij vrouwen in het bijzonder; heeft ook niets te maken met fietsen met een kort rokje of kou oplopen; het is een kwestie van hygiëne, maar ouderen kunnen er wat moeilijker bij, bij het afvegen.
En als ze je een halve dag onverschoond laten liggen in het verpleeghuis kun je op een ontsteking wachten, afvegen is dan helemaal geen optie meer.

Pedicure zal ook wel vervallen, niet alleen voor diabetici. En wie is nu juist degene die de voeten controleert? Na een bepaalde leeftijd is het echt niet meer mogelijk om je eigen teennagels te knippen. Stijve rug, stijve knieën, pijnlijke handen, probeer het maar. Heeft dan ook niets met cosmetica te maken zoals sommigen graag roepen.


Dat bezuinigen betekent aan het geld ander zaken uitgeven. Wat overblijft wordt besteed aan zaken zoals straaljagers voor een uitgeklede legermacht zonder mijnenvegers en tanks.

Die JSF komt niet op tijd om eventuele volksopstootjes te beteugelen.
Daar heb je tanks voor nodig, die staan op dat moment dan met hetzelfde doel in Indonesië.

Maar geen nood, die tanks kan meneer Hillen wellicht ter kwijting van de schulden van de Grieken overnemen die ze van de VS kochten, net zoals die 6 onderzeeboten uit Duitsland en nog wat helicopters uit Frankrijk. Total investment 7,9 miljard eypo.

U begrijpt nu zeker wel waarom die leningen zijn verstrekt, de preferente crediteuren van Griekenland moeten worden betaald.

Die vliegtuigen worden trouwens steeds duurder, bleek deze week, want de productiesnelheid wordt vertraagd door de fabrikant.
Daar bovenop heeft Italië de bestelde hoeveelheid fors teruggebracht. Worden ze dus nog duurder qua productie.
Maar Hillen gaat dat intern in de gaten houden, dat het allemaal naar wens blijft gaan. Zijn wens en die van de luchtmachtboys.

De Grieken meldden gisteren al dat ze verwachten dat de toegezegde miljardenlening pas na hun verkiezingen in april zal komen. Dat wil zeggen indien de juiste regering wordt gevormd.
Anders krijgen ze weer een technocraat uit de EU aan de macht zoals vriend Barooso en kunnen de Griekse componisten weer aan de slag met protestliederen.

En laat Jan Cees dat nu ook beseffen in het nieuws van vandaag. Die leest ook de Griekse kranten.Soevereiniteit wordt overschat. De Jager zegt het zelf al: "Wat Europa van ons eist, moeten we dus doen".

Rutten moet volgende week op het matje komen in Brussel vanwege de website van de blonde leider.
Een nieuw zakenkabinet in Nederland zal geleid worden door Bernard Wientjes.





Begrip


Als u morgen toch naar de Balie in Amsterdam mocht gaan, om de lezing van de shariasheik uit Londen te aanhoren, stel hem dan de vraag of hij er bezwaar tegen heeft dat je niet voor hem buigt, maar wel zijn hand wil schudden als gelijke, en naar hem zal glimlachen zoals hij naar jou glimlacht en dat je hoopt dat je met elkaar zult spreken zoals vrienden met elkaar spreken.

Hij zal u omarmen in vrede en ziet dan over uw schouder de foto van Hamza Kashgari.
Er zullen geen begrijpende omstanders zijn, vrees ik voor u.


maandag 13 februari 2012

Bloesjes, rokjes en rode broeken


"Kent u die uitdrukking, rokjesdag? vroeg een toehoorder op internet mij ooit.
Het mondde uit in een uiteenzetting over bloesjesdag en rokjesdag, die ik u wil besparen, want er zijn virtuele veldslagen om gevoerd.
Laten we het erop houden dat rokjesdag genoemd werd door wijlen
Martin Bril, vermaard Napoleonkenner.
Rokjesdag is dan ook op 22 april om de herinnering aan een goede schrijver en columnist warm te houden.


Bloesjesdag is de dag dat de krokussen opengaan, tegelijk met de twee bovenste knoopjes van de de bloesjes van de kantoordames, die hun pauzewandeling in het Vondelpark doen.
Van de ingang bij de Stadhouderskade tot aan de brug van de Van Baerlestraat en retour via de PC of Vondelstraat. Kortom, warm en zonnig genoeg om wat kleur te willen vangen. Vandaar.

Dat rokjesdag oneigenlijk gebruikt werd door de dames van Opzij en Viva, het is hun vergeven. Als ze met heurlui lelijke knieën te koop willen staan, het zij zo.

Maar erger zijn natuurlijk rode broeken, je ziet ze nog weleens in de Veerhaven in Rotterdam. Léélijk joh, zeker als je wat klein van stuk bent.

Rode broekendag.
Nog teistert gij mijn nacht'lijk dromen
Oh rode golfbroek uit het Gooi
Die tot ultieme patserstooi
En top van wansmaak bent gekomen
Een gesel zijt gij voor mijn oog
Wat in u rondstapt ademt louche
En samen met een ruitjesbloesje
Jaagt gij mijn bloeddruk huizenhoog
Uw wijk van vreemde smetten vrij
Uw Brogues met 1000 kleine gaatjes
Uw foute borreltafelpraatjes
En ieder weekend een 'partij'
En ooit zal in een wasserij
Als u een vlek hebt opgelopen
De hele boel wel door gaan lopen
En blijkt u verre van krimpvrij.
Pasquali

Geknipt uit een reactie op een krantenartikel over rokjesdag. De auteur is onbekend bij de redactie.

Deze week zult u het gezien de weersomstandigheden met uw jaegertje moeten doen.


Phishing

Bij het openen van mijn hotmailbox, die ik alleen gebruik voor los gedoe waar ik spam op verwacht, kreeg ik een berichtje van de Amsterdam-Rotterdam Bank. Of ik mijn gegevens even wilde verifiëren, dan zouden ze me terugbellen.
Dat geloof je toch niet? Iedereen maar waarschuwen in Kassa en Opgelicht, maar die criminelen gaan gewoon door. Maar ze maakten toch weer een tikfout, een stukje html-code.

Zoals een tijdelijke werkgever me eens zei: "Als van al die Amsterdammers er nu 5% bij ons een afsluitertje koopt, hebben we toch een leuke winst gemaakt".
Het zal u natuurlijk niet gebeuren, mij ook niet, ik ben bij de Boerenleenbank.

Vrolijk


In afwachting van betere berichten hier even tussendoor een clipje om de week mee te beginnen.
Past u een beetje op met die gladheid? Hals- und Beinbruch.
Het gedicht op de rode broek volgt morgen.



woensdag 8 februari 2012

Een lang verhaal

Het wilde niet echt deze week. Het idee broeide, de woorden klonken in mijn hoofd, maar om alle woorden in de juiste volgorde te leggen, dat is de kunst.

Totdat vanmorgen een persuitspraak verscheen, van de MinSoZa de heer Kamp.
Hij heeft een uitgesproken mening over mensen met een uitkering die wel kunnen werken. Zij moeten volgens hem namelijk zo snel mogelijk aan de slag. En als ze dit weigeren, zo stelt hij, moet de uitkering stop worden gezet.
Volgens Kamp is er werk genoeg, anders zouden er niet zo'n 300.000 mensen uit Midden- en Oost-Europa in Nederland werken.
Bij zijn vorige identieke luchtballon noemde hij ook de bouw als de sector waar een tekort aan vaklieden is. Totdat hij hoorde dat er nogal wat werkloosheid in de bouw is. Iets met crisis, onroerend goed markt en banken en hypotheken.

En dan een idee opperen als in de kassen werken of asperges steken. Ja hoor, onder 10 cm sneeuw groeien de asperges, bij 8 graden vorst. En de aardbeistruiken staan ook op springen. En hoe krijg je mensen uit Rotterdam in het Westland 's morgens om half zes? De RET en Connexionbussen rijden dan nog niet hoor. En volgens het gesundes Volksempfinden mag een uitkeringstrekker geen auto hebben. Nee, ga je lekker op de brommer die 40 kilometer rijden. Natuurlijk.

Hoe komt het toch dat zo iemand aan zulke uitspraken komt? Is het zijn directeur-generaal die het bedenkt of heeft die zo een hekel aan hem dat hij Kamp niet stopt met die populistische uitspraken.
Hij gaat op collega Leers lijken, eerlijk en met compassie. Of Bleker met zijn voetbalkaartjes.
Ik kan wel over die andere brekebenen beginnen als Schippers en Velthuijsen en OV/NS vrouwe Schultz, maar dat doen anderen wel voor me.

Meneer Kamp doet uitspraken zonder enige weet te hebben van het dagelijkse leven bij de gemeenten, die de sociale plannen van zijn ambtenaren moeten uitvoeren.
Wat hij vergeet is dat er een crisis heerst en een kenmerk daarvan is lage rente en grote werkloosheid. Iets met Keynes en zo.
Het regeerakkoord van dit kabinet vermeldt dan ook het banen scheppen als een prioriteit.
NedCar heeft net 1500 mensen op straat gegooid, maar daar hoor je meneer Kamp niet over. Wel als het personeel had besloten om de boel te bezetten en als afvloeiingsregel iedereen een nieuwe auto uit de voorraad had meegenomen.

Even een voorbeeld.
In Rotterdam heeft de Sociale Dienst bijstandsklanten aan het werk gezet, overeenkomstig hun stoere uitspraken gehoor gevend aan de oproep van de minister.
Wat dan blijkt is dat klanten niet direct aan het werk komen, maar geholpen worden bij hun zoektocht en geadviseerd werden om eens bij de Roteb te solliciteren.
En wat denk je, ze krijgen een baan, als groenverzorger/ plantsoenmedewerker. Vuilnismannen hebben ze niet nodig.
Eerst een week of meer in de gemeentekas om te leren planten te toppen (je leert wat) en om boomspiegels te herkennen.
Op pad naar buiten om leiding te geven aan een ploegje mensen van alle leeftijden en verschillende emotie, die normaliter in de sociale werkplaats zouden moeten zijn, maar die is helaas al dichtgegooid vanwege ontbrekende subsidies.
Dus dan maar de straat op met je handicap. Met 8 man een boomspiegel schonen in een uur tijd.

Niets aan de hand tot zover, totdat je een kennis spreekt met contacten. Die vertelt dat dat werk bij de Roteb maar voor 6 weken is. Na 4 weken krijgen de mensen te horen dat ze niet aangenomen zullen worden.
En verdomd als het niet waar is, zo ging het ook.
Dan mag je je bij de sociale dienst melden, die iets mompelt van werk beëindigd, lastig, uw begeleider heeft vakantie, dus na de jaarwisseling roepen wij u op.

Daar sta je dan na 8 weken zonder uitkering. Als je gaat vragen hoe dat zit en of er nog wat gaat gebeuren, wordt toegezegd dat een andere begeleider zal opbellen om een afspraak met je te maken. Of je je wel minimaal 20 uur per week ter beschikking houdt voor werk.
Tuurlijk trut, hij wil 40 uur werken, maar dan wel wat langer. Dan vallen er niet van die gaten in zijn huurbetaling en hoeft hij geen schulden te gaan maken om de boel te overbruggen. Want lenen bij de bank gaat niet, zonder vast arbeidscontract. Daar is hij dan voor naar school geweest.

Sociaal en compassie. Het geloven ontbreekt.
My foot, zei een kennis altijd als iets heel eerlijk klonk.

maandag 6 februari 2012

Lubbers, Kok en Balkenende maken zich zorgen over Nederland


Als u zich zorgen mocht maken over uw pensioen, de euro, uw werk, de banken, de bonussen, maak u geen extra zorgen, de groten die voorheen over ons waakten delen ze met u.
Ze zijn niet in hun eerste jokje gestikt gelukkig. Hebben wel te lang met het verkeerde potloodje zitten spelen.

Onderstaand filmpje gemaakt bij het bolwerk van VNO/NCW van Wientjes, de man die graag de democratie even stilzet en de leiding in handen wil zien bij de EU.
Bij de entree vindt u de heer Rinnooy Kan van de SER (geen familie van Wim) die gisteravond op de TV mededeelde géén macht te hebben, alleen een beetje invloed met zijn 40 (veertig) nevenfuncties.
Ook een heel bekwaam man.Mocht met de koningin mee naar Oman.







Reizen


Schepen en reizen, het is onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Ik heb in mijn werkzame leven veel gereisd en veel gevlogen, maar de reizen die ik per schip heb gemaakt hebben een diepere indruk in het geheugen achtergelaten, afgezien van vreemde doorstarts en dwarse landingen op korte landingsbanen.

Ook een vlucht vanuit het Chinese binnenland die de hele dag was uitgesteld vanwege laaghangende bewolking boven verlaten bergtoppen én ontbrekende radar in een 12-persoons tweedekker (een Yun5) ben ik niet vergeten.
Dat ding moest eerst nog komen, maar dat merkte ik pas op het vliegveld dat 20 kilometer van de bewoonde wereld lag.
Je leert door dat lange wachten in een koude barak wel om zittend te slapen en er voor te zorgen dat je altijd een scherp mes en een stuk kaas bij je hebt. En genoeg sigaretten, want toen rookte ik nog volop ongefilterde Luckies. Slapen en eten wanneer de mogelijkheid zich voordoet, dat is het credo onderweg. En altijd een goed dik boek bij je hebben.

Alsnog laat in de middag opstijgen en halverwege toch maar afzwaaien naar een naburige vliegstrip vanwege het beperkte vliegbereik van de Yun5.
Ergens bij het begin van de Chinese muur was dat; wáár precies bleef geheim en nee, fotograferen was niet toegestaan dit keer.
Een koud guesthouse, en drie dikke gevoerde dekens waren nodig om warm te blijven, bij een buitentemperatuur van -26º.

Omdat antivries begin jaren tachtig niet gebruikt werd in China, werden de radiatoren van de Beijingjeeps 's avonds afgetapt en 's morgens weer bijgevuld met heet water, nadat het blok was voorverwarmd met behulp van van een paraffine brander of een klein kampvuurtje. Onder elke auto had zich dan een ijsklomp gevormd, evenals bij het buitentoilet.
Die jeeps hadden geen verwarming, dus reizen daarin werd gedaan in een gekregen gecapitonneerde legerjas onder een paardendeken.

En wat dat scherpe mes betreft: ooit bij een incheck in Shanghai werd het klapmes in een hardpapieren zakje gedaan met het opschrift 'the bag for forbidden items'. Dat de stewardess dan een half uur voor de landing bij je komt met dat zakje en je mes, is iets dat dan weer niet verraste.

Ook geen verrassing als je gaat picknicken met een groep expats bij de Ming Tombs bij een niet gerestaureerde grafheuvel en dan bezoek krijgen van een wachter met rode armband, op de fiets.
Bij zijn klacht dat wij het verboden toegangsbordje hadden genegeerd bij de poort was het antwoord dat wij langs de achterkant van de grafheuvel waren binnengekomen, en dat daar geen bordje te zien was.

Heel logisch, vond de wachter, en accepteerde een biertje en een broodje, alvorens ons een prettige voortzetting te wensen.

Logica die niet uniek was, want iedereen werd in die tijd geacht zich voorbeeldig te gedragen.
Geen sigarettenpeuken op straat, niet spuwen in het openbaar, houdt rechts en meer van die ongein. Wél Chinese stijl linksaf slaan met je auto, voor iemand langs dus, als je al als eerste bij een kruispunt was.

Tijdens mijn eerste reis trapte ik een peuk uit in de goot op Wang Fu Jin in Beijing. Prompt trok er een meisje van ongeveer 20 jaar aan mijn arm. In haar groene Maopakje met rode armband deed ze me sterk denken aan de vroegere Rode Garde, zeker ook gezien het misbaar dat ze maakte.
Leg jij maar eens uit dat een peuk uitmaken in een prullenbak brand kan veroorzaken.

Het gebeuren veroorzaakte een oploopje en omstanders, die gezellig rookten, peuken uittrapten en in de goot spuwden. Een Chinees kan goed rochelen en dan een fluim eruit gooien, dat moet je gehoord hebben.
Ik sprak toen nog maar 5 woorden Mandarin, en uiteindelijk bleek dat ik de boete van 20 fen niet kon betalen. Als buitenlander mocht je geen lokale kwais hebben, alleen maar FEC's (foreign exhange currency). En dat was iets wat Chinezen nu net niet mochten hebben. Dus hoe nu?

Het geheel gaf aan de omstanders veel vermaak en een oude man wist de oplossing: de buitenlander gaat wat kopen in de muziekwinkel, betaalt met fec's en krijgt daar een beetje renmibi's bij. Dat mag wel niet, maar je moet soms de regels aanpassen. Daarom heb ik toen een Chinees éénsnarig viooltje gekocht en dat na 26 jaar weer verkocht op de rommelmarkt. Met winst.

Een leuke zeereis was van Hong Kong naar Kanton, over de Parelrivier.
Eerst ouderwets met een barkas naar de boot en dan ontdekken dat je hut 3 lagen benedendeks is, hard sleeper.
Dat betekende dat ik met mijn klant uit Nederland, - een fervente zeezeiler die alles van sterrenbeelden wist- dekstoelen opzocht, een fles drank en glazen regelde bij de purser, en wij ons in oudkoloniale stijl bij het ochtendgloren voorstelden hoe de Engelsen vroeger de rivier opkwamen, de ruimen gevuld met opium.
De purser serveerde dumplingsoep als ontbijt en wij arriveerden in de juiste stemming op de Canton Fair voor zaken.

Met deze man heb ik meer gelachen dan enige andere principaal. Op de autopont in Shanghai was hij opeens verdwenen, nadat hij was uitgestapt om een pijp te roken.Bij het aanmeren aan de andere akant van de rivier kwam hij glimlachend met de kapitein van de brug. Hij was even wat gaan praten over navigeren op een rivier, als ervaringsdeskundige.
Opgegroeid met binnenvaart en pleegbroer van een Nederlandse scheepsbouwer.

Hij kon genoeglijk knikkend naar de langskomende grindschuiten kijken die in een rij van 5-6 stuks door een sleepbootje werden voortgetrokken op de Whampoa. Vanwege dat drukke scheepvaartverkeer wilde hij persé in het Peace Hotel op de Bund logeren, met uitzicht.
Een bijkomend voordeel was dat ik ook in dat hotel kon boeken, wat toentertijd niet goedkoop was.
Hoekkamer/suite eerste etage. Oude stijl inrichting, back to the fifties.

En dat brengt me op de nog niet zo oude plannen om naar het Tobameer te gaan op Sumatra, Makassar te bezoeken en de Molukken, en om in een klapstoel gezeten de sloopschepen te zien aanlanden op het strand van Alang in India.
Daar is het niet van gekomen, net zo min als het verhaal erover. Een volgende keer, echt waar. Vertel ik ook over cruisen op de Mediterraneo en storm op zee.