Hij zat in een lunchroom tegenover me. We zaten aan een tafeltje langs een houten onderschot met ramen, in een kustdorp, want het terras buiten bestond uit schelpen, aangetrapt door vele voeten.
Het zijstraatje liep pal langs het raam en op een moment verscheen er een lijkwagen in cabrio-uitvoering.
De chauffeur stopte naast ons en leunde uit zijn raampje, strak naar binnenturend.
Mijn gesprekspartner verbleekte, maar ik klopte hem geruststellend op zijn hand: "Het is je tijd nog niet, het is om een keus te maken.'
De wagen was in de open uitvoering een lust voor het oog. Achter de chauffeur strekte zich langs de zijkanten een chroomstalen railing uit, waaraan met lusjes een klein gordijntje hing, donkergroen. De glimmend zwartgelakte auto had iets weg van zo'n Amerikaanse limousine die soms tot pick-ups werden omgebouwd. Maar deze auto had geen laadklep en had nauwelijks rondingen..
Er viel geen woord. totdat de chauffeur de versnelling inschakelde en achteruit het schelpenpad opreed en achter het duin verdween. 'Carpe diem' stond op de nummerplaat.
Er overleed weer iemand een paar weken geleden en op verzoek van de nieuwe vriendin waren er weinig mensen bij zijn uitvaart. 'Hij zou het niet gewild hebben', al die kroegvrienden erbij, dus toen we hem begonnen te missen hoorden we dat Willem al bij de grote cipier was.
Dan krijg je van die rare dromen denk ik. Over gave gozers die geen tot ziens meer zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten